Achter de wolken .........

Een zware week, ja dat was het.
Was de eerste kuur goed te doen, deze tweede is een ander verhaal. Het geen controle hebben over lichaam en geest is niet te bevatten. Lichaam totaal op slot, kon echt helemaal niets. Na een wandeling van en naar het toilet, zo'n pakweg 7 meter heen en terug, moest ik een half uur bijkomen.
Oke, daar moet je dan maar aan toegeven, maar als je geest je daarbij ook nog totaal in de steek laat, dan wordt het toch wel erg lastig.
Maar goed, ik merk dat ik weer wat energie terugkrijg. Volgende week heet dan ook "de goede week". Dat komt toevallig wel erg goed uit. Kunnen Wim en ik toch nog een beetje gezellig Kerst vieren. Dit week-end komen de kinderen en kleinkinderen en vieren we Wim z'n verjaardag alvast (tweede kerstdag). We hebben ervoor gekozen om beide kerstdagen in alle rust met z'n tweeën te vieren.
Het gaat natuurlijk allemaal niet alleen om mij, maar mijn schat heeft het natuurlijk minstens net zo zwaar en ik kan het weten want acht jaar geleden stond ik aan de zijlijn en dus weet ik als geen ander hoe wanhopig je dan bent.
Enfin, ook kan ik dan weer genieten van één of misschien wel twee heerlijke wijntjes. Ja, daar genieten Wim en ik normaliter enorm van.
Ondanks dat ik me deze week zo miserabel voelde, heb ik geen achterstand opgelopen met de Scheepjes CAL 2014. Haken kun je nl. ook liggend doen. Ik heb alle 60 blokken aan elkaar zitten en wacht nu op de laatste download om 10.00 en kan ik weer van start met de rand en dan is dit pracht exemplaar ook weer klaar.
Wat een lappendekens in dit huis. Zowel gehaakt als gequilt. En er komen er nog veel meer. Ben gek van "projecten", oftewel dat kleine spul is niets voor mij om te doen. Het moeten grote uitdagingen zijn.
Ook wil ik zo graag weer m'n Farmers Wife oppakken, maar quilten kan ik nou eenmaal niet in horizontale stand doen. Misschien een kwestie van goed oefenen?
Als ik terugkijk op 2014, dan is de tweede helft van dit jaar een echt . . . (nare) periode.
In één week tijd drie rampzalige berichten op ons bordje.
Eerst het vreselijke bericht wat wij over mijn gezondheid te horen kregen. Twee dagen later het bericht dat de man van een heel lief nichtje van ons plotseling was overleden. Zijn lieve vrouw en drie jonge kinderen achterlatend. Niet te bevatten.
Of dat dan nog niet genoeg was, twee dagen later een telefoontje van onze beste vriend. Zijn vrouw was opgenomen in het ziekenhuis met een heel ernstige ziekte.
Toen werd ik wel even heel erg boos op Hem. Waarom Hij dit allemaal toestond.
Uiteindelijk heeft alles een plekje gekregen, maar makkelijk is het allemaal niet.
Toch schijnt achter de wolken ook de zon.
Kreeg gisteren uit totaal onverwachte hoek een telefoontje waar ik wel heel erg gelukkig van werd.
Krijgt dit jaar dan misschien toch een dun gouden randje? De tijd zal het leren.
Volgende week even goed bijtanken en dan ben ik klaar voor de laatste chemo op 29 december. Daarna nog drie weken elke dag bestralen en dan hopelijk zo gauw mogelijk alles back to normal. Ik wens al mijn bloglezers een goed week-end en mooie en gezegende kerstdagen.

groetjes Herma

Goed eten!

Na weer een heerlijke zondag met Carolien en de kids kon ik mij weer opmaken voor de volgende dag, de dag van de tweede chemo kuur. Eerst naar de oncologieverpleegkundige voor het plaatsen van het infuus. Dit keer een ietwat onzekere dame die erg chaotisch bezig was. Tot overmaat van ramp zat na het plaatsen v.h. infuus het bloed overal. Op de stoel, op mijn kleding en tot mijn verbazing had zij ook nog eens geen handschoenen aan en zaten haar handen ook onder. Dit ging dus allemaal niet volgens het boekje, maar mijn infuus zat en nog goed ook.

Daarna naar de internist/hematoloog voor een evaluatie. Zij was zeer tevreden, vooral over mijn bloedwaardes. "Perfect" zei ze. 

Als de waardes niet goed zouden zijn dan kon de kuur geen doorgang vinden, dus wat dat betreft prima natuurlijk. En ik weet wel hoe mijn bloedwaardes zo goed waren. Ik moet nl. veel eiwitten eten, dus dat heeft Wim in zijn oren geknoopt en bombardeert mij met lekkere vis, lekkere kaasplankjes etc. Allemaal heel goed voor nu, maar merk wel dat het er langzaam allemaal aankomt.

Niet zeuren, dat is van later zorg. Je moet nu vooral goed eten, zegt Wim dan.

Ook heb ik de overheerlijke sliptongetjes die ik van Bas en Miran kreeg gegeten, verrukkelijk. Heb er nog een paar in de vriezer, dus die kan ik volgende week lekker naar binnen werken. Gelukkig is Wim niet zo'n viseter haha.

Enfin, kwam rond 14.00 uur op de afdeling en het proces kon opgestart worden. Wat een gedoe allemaal. Tig zakjes hingen boven mij en werden steeds weer verwisseld. Dit keer werd ik niet zo hyper van de prednison. Werd ook niet slaperig van al dat andere. Kon mij lekker een beetje afsluiten van de rest en lekker op m'n I-pad gemiste tv-programma's terugkijken en ook nog heerlijk liggen haken. 

Er lagen nog twee dames en een heer bij mij op de kamer. Allemaal een andere chemo-kuur. De man had ook Non-hodgkin, net als ik, maar hij had de milde vorm.

Jeetje, wat is dat toch rot als je de milde hebt. Hij heeft het nu zeven jaar en het is nu voor de derde keer terug en dit is de laatste chemo-behandeling die hij krijgt. Hierna proberen ze stamceltherapie.

Wat ben ik dan blij dat ik de agressieve vorm heb, wordt agressief aangepakt, maar kans op genezing is vele malen groter.

Eindelijk om 20.00 uur kon ik naar huis. Gelukkig is de derde kuur 's-morgens om 08.15, dan ben ik tenminste weer op tijd thuis.

Ik dacht geen moeite te hebben om een kaal koppie te krijgen, maar inmiddels zit er bijna geen haar meer en moet ik wel slikken als ik in de spiegel kijk. 

Maar soms heeft elk nadeel ook een voordeel. Misschien een weelderige haardos hierna?

Vandaag het laatste blok van de Scheepjes-CAL haken, morgen de afwerking downloaden en dan als een speer in elkaar zetten. Hij wordt toch wel zoooo mooi he.

Wat is het toch een geluk dat ik zoveel leuke hobbies heb en niet te vergeten dat ik zoveel lieve mensen om mij heen weet te hebben. Geweldige man, kinderen en kleinkinderen en hele lieve vrienden. Ach, ik ben gewoon een gezegend mens.

Tot blogs maar weer en een fijne dag.

Groetjes Herma

Allemaal emoties

Ben deze week de derde week van de chemo ingegaan. De zgn. opbouwende week. Dat is dus inderdaad zo. Voel weer wat meer energie. Eerst zijn afgelopen zondag Bas, Miran en onze kleine schat geweest. Wat een feest toch elke keer weer. Eerst moet Jesse altijd even wennen aan de hondjes. Vooral Max met z'n schelle kefstem. En keffen doet ie wel heeeel erg veel. Beestje vindt het zo gezellig als er mensen langskomen en dat laat ie dan duidelijk horen. Ik druk dan gewoon even m'n oren dicht, maar dat leren we Jesse nog wel. Het wennen duurt ook maar altijd heel even. Oma had weer heerlijke appelmoes gemaakt vam de laatste appels uit de tuin. Gelijk maar een aantal potten gemaakt, wan alle vier de kleinkids vinden het heerlijk. Nog wat appels achtergehouden voor nog één appeltaart. Dit week-end komt natuurlijk Carolien weer met de kids en de kids vinden de appeltaart van oma heerlijk. Ik vroeg vorige week welk cijfer oma krijgt voor de appeltaart en Kay zei een 8. Ik zei een 8 maar? Ja oma, hij is heel lekker, maar kan altijd nog lekkerder. Okay, dat wordt morgen dus nog meer m'n best doen.

Maandag, de eerste dag van de opbouwende week was ik niet meer te houden. Wilde zo graag er even tussenuit. Zo gezegd, zo gedaan. We zetten elk jaar vóór Sinterklaas al de kerstboom neer, dus op naar het tuincentrum. Maar ja, dan wordt het niet alleen een boom uitzoeken natuurlijk. Je ziet dan weer allerlei mooie leuke spulletjes om de sfeer nog meer te verhogen. Enfin, daarna nog even langs Blokker en naar huis, de boom optuigen. Wim had 's-morgens alle kerstspullen van zolder gehaald en klaargezet, dus we konden gelijk aan de slag. Ik had de lampjes er gelukkig in één keer goed in en als die er éénmaal inzitten gaat het als een speer. 

Wat is het toch weer genieten met al die lichtjes en natuurlijk veel kaarsen aan. De donkere dagen voor Kerst, voor ons de mooiste maand van het jaar.

Dinsdag toen ik opstond dacht ik dit gaat weer een goede dag worden. Barst van de energie. Gauw douchen, ontbijten en ramen lappen aan de binnenkant, want de afgelopen paar weken zijn er al heel wat kaarsen gebrand en dat zie ik dan aan de ramen. Met het voortreffelijke HARA-raamsysteem heb je de ramen in 10 minuten gelapt, maar wat was ik moe. Begon daarna gelijk te janken, zomaar uit het niets. Nou is janken voor mij niets bijzonders want ik ben een echte jankert, maar dit had ik gewoon niet onder controle. En waarom? Niet omdat ik bang ben dat genezing uitblijft, want daar heb ik het volste vertrouwen in, maar het is wel angst om alles. Bang dat er komend jaar wéér wat op ons bordje komt, want dat is nu al acht jaar bijna elk jaar prijs. 

Enfin, na de begripvolle en troostende woorden van mijn schat, kon ik er weer tegen. Alleen dat janken kwam steeds maar weer terug. Nou ja, het hoort bij de chemo zeggen ze.

Ook heb ik gisteren zelf m'n haar eraf gehaald. In twee dagen tijd ging het heel erg snel. Stond gistermorgen onder de douche, waste m'n haar en toen had ik plotseling meer haren in m'n handen dan op m'n hoofd. Wist gelijk wat me te doen stond. Na het ontbijt heb ik m'n kapperskoffer gepakt, tondeuse gepakt en gaan met die banaan. Wel met een hulpstandje, zodat er nog een drie miliketer opzit. Daar werd ik helemaal niet emotioneel van. Het zien van al die haren die ik steeds in m'n handen had, daar werd ik verdrietig van. Ben blij dat ik het gedaan heb, nu is het klaar.

Vannacht met een mutsje op geslapen, want het is toch wel erg koud hoor zo'n kaal koppie.

Ook heb ik van de week weer een hoop kaartjes, telefoontjes, mailtjes en zelfs cadeautjes van lieve mensen om mij heen gekregen. Zo lief allemaal.

Er zijn natuurlijk ook mensen met wie je dacht iets te hebben die het volledig laten afweten, dat stelt mij in elk geval heel erg teleur. Je kunt het nog zo druk hebben, maar een mailtje sturen of een pb-tje via facebook kost toch geen moeite, jammer.

We hebben dit acht jaar geleden toen Wim ernstig ziek werd ook meegemaakt. Je leert dan weer wie je echte vrienden zijn.

Gelukkig heb ik genoeg lieve mensen en vrienden om mij heen die er altijd voor ons zullen zijn.

Vandaag moet er nog een hoop gehaakt worden want morgen wordt de laatste week van de Scheepjes CAL gelanceerd en ik moet nog vier blokken van deze week doen. Als ie straks klaar is heb ik nog zo'n prachtexemplaar van een deken en dan te bedenken dat in januari weer een CAL wordt gelanceerd door Tertia waar ik ook weer aan mee ga doen. Ik denk eigenlijk wel dat ik verslaafd ben, maar ach.....

Nu een beetje opschieten anders komt er niets meer van. Ik ga weer een heerlijk week-end tegemoet met m'n andere schatten uit AP en dan ben ik er maandag weer klaar voor: CHEMO KOM MAAR OP!

P.S. Omdat ik blog op mijn I-pad lukt het mij niet

om foto's te plaatsen. Als iemand een tip heeft graag. Lieve groetjes Herma

chemo-muts

De tweede week van de chemokuur verloopt anders dan de eerste. De eerste week had ik nog energie voor tien en nu nog niet eens voor een halve. En ik maar denken dat ik er wel probleemloos doorheen zou rollen: "Voel me veel te goed".
Nou ja, veel hangen en liggen dus. Nee, niet in bed. Gewoon lekker in m'n luie fauteuil of op de bank. Filmpie kijken, haken en gisteren eindelijk weer aan de farmers wife gewerkt. Ben nog maar bij blok 22, dus nog maar 125 te gaan!!
Zondag kwamen Carolien en de kinderen. Jammer dat onze schoonzoon er vaak niet bij kan zijn, maar ja, als je je eigen restaurant hebt moet je de zondagen ook werken.
Ik was zo blij ze weer te kunnen knuffelen. Voorheen kwamen Kay, Neo en Liz elke 2weken voor een week-end, maar sinds ik ziek ben kan dat niet meer. Ik mis ze zo, maar volgend jaar halen we alle schade in.
Ik had die week twee mutsjes gehaakt voor straks als ik kaal word. Ik wilde ze graag aan Carolien laten zien en ook de drie mutsjes die ik gekocht had.
Ik pakte ze en zei tegen de kinderen:" oma gaat er een opzetten en niet lachen he".
Zette eerst de eerste zelfgemaakte op. Carolien tegen alle verwachtingen in vond deze heel leuk.
Kinderen zeiden niets.
Ik zei tegen Carolien: het valt me op dat de boeffies oma niet eens uitlachen, waarop Neo zei:" Oma waarom zouden we lachen, er valt toch niets te lachen" en Kay daarop: " Nee oma, het is toch helemaal niet leuk wat jij hebt". Lizzie zei met haar duimpje in d'r mond dat ze het heel leuk vond staan. Nou, dan wil je ze wel opvreten. Twee knullen van bijna 10 en hun zusje van bijna 9 die hier zo respectvol mee omgaan, geweldig. Tja, goede opvoeding kan nooit kwaad!
Het werd heel gezellig. Had de dag ervoor heerlijke appeltaart gebakken en andere lekkere dingen in huis gehaald. Na twee uurtjes gingen ze weer richting AP.
We ruimden de rommel op en ik ging even gestrekt. Merkte toen dat ik totaal uitgeput was. Zo'n vreemde gewaarwording. De dag ervoor nog heerlijk lopen rommelen in huis, taart gebakken, lekker gekookt en de andere dag is je energie bijna weg.
A.s. zondag komen Bas, Miranda en kleine Jesse, mits er niemand van hen verkouden is. Ik zit nl. in de tweede week van de kuur en dan is je weerstand heel laag. Dat is mij gisteren door de huisarts ook op m'n hart gedrukt. Ik moest onverwachts bij hem langs. Had al twee dagen last van pijn in de onderbuik met uitstraling naar de onderrug. Gelukkig was er niets ernstigs, waarschijnlijk een gescheurd spiertje. Toen ik belde voor deze afspraak zei hij dat ik niet in de wachtkamer moest plaatsnemen, maar dat hij mij wel uit de auto zou halen. Top hoor.
Ik moet ook absoluut geen mensendrukte opzoeken. Volgende week is dan weer de opbouwende week voordat de tweede kuur begint. Dan gaan we dinsdag naar het tuincentrum om een mooie kerstboom uit te zoeken en gaan hem gelijk optuigen. Verheug mij er nu al op.
Nu eerst maar alles gereed maken voor het week-end. Weer een appeltaart bakken voor m'n andere drie schatten, nou ja vier eigenlijk. Wim is er ook dol op.
Vind het heerlijk om te doen. Heb in de jaren dat we in Engeland woonden m'n liefde voor bakken ontwikkeld. Niet dat ik zo goed ben als Menno van Heel Holland bakt, maar al zeg ik het zelf, mijn baksels zijn alom bekend.
Ik wens al mijn bloglezers een heel gezellig week-end en tot blogs maar weer.

groetjes Herma

Kop is eraf

Gisteren vroeg op pad voor de eerste chemo kuur. Acht uur werd infuus aangelegd en bloed afgenomen. Toen nog even naar de hematoloog om alles nog eens goed door te nemen.

"Nou mevrouw van Ieperen we gaan u vandaag 2 soorten geven, dan blijft u een nachtje en morgen nog vier soorten". Ik zei "dokter dat nachtje blijven, daar zie ik het meest tegenop". "Ja, dat is heel vervelend, maar stel dat u vandaag heel weinig bijwerkingen hebt, dan zou u wat mij betreft aan het einde van de dag wel naar huis mogen". Wim was niet zo blij met deze belofte, want hij was gewoon bang dat ik dan teleurgesteld zou worden, maar ik ging gelijk met een ander gevoel aan de kuur beginnen.

Ik kwam rond half tien op mijn kamer aan. Daar was ook een jonge vrouw met haar partner. Nadat we elkaar hadden begroet ging zij een poosje in de gezellige wintertuinkamer zitten, recht tegenover onze 4 persoonskamer. 

Ik moet er nog bijvertellen dat door de oncologie verpleegkundige aangeraden werd dat Wim de hele dag bij mij zou blijven. Prima, hij deed dat ook met alle liefde.

Nadat de partner van deze vrouw (Sanne, 34 jaar) weer was weggegaan kwam zij op de kamer terug en ging in bed liggen omdat zij het erg koud had. 

Even later kwam er een bed binnengereden met nog een jong vrouw (Petra, 42 jaar).

We kwamen met z'n drieen spoedig tot een gesprek en hebben onze ziekte met elkaar besproken. Zij hadden weer een ander ziekte dan ik. Allebei hadden zij baarmoederhalskanker. Heftige verhalen, maar ook weer heel luchtig.

Al die tijd zat Wim daar ook bij.

Ik werd aan het infuus gesloten, eerst de prednison en latere de retructiemab (beetje moeilijk uit te leggen wat dat is, maar je word daar meestal erg suf en slaperig van. Ik moest dus in bed.

Wat een gedoe.

Ondertussen waren we nog steeds aan het kletsen en ik maar wachten tot ik moe zou worden. Niet dus.

En wij maar kletsen en lachen. Ik heb al een schaterende lach, maar deze dames overstemden zelfs mij.

En Wim daar maar zitten, proberen de krant te lezen, een boek te lezen en met z'n tablet spelen die het in het ziekenhuis niet deed. Was wel met wifi verbonden, maar hij kon er niets mee.

Nou is het leuke hiervan dat hij zweert bij zijn samsung tablet en mijn i-pad altijd zit af te kraken. Nou mijn Apple heeft Samsung gisteren verslagen. Ik kon alles met de mijne, haha.

Wim kon zich door dat getater van ons geen seconde concentreren. De gesprekken werden ook steeds persoonlijker, echte vrouwenpraat.

Wim stond op en zei dat ie even een straatje om ging. Genoeg te wandelen in het ziekenhuis.

Komt een half uur later terug in de hoop dat er misschien wat dames vermoeidheidverschijnselen zouden krijgen. Nou weer niet dus.

Even later ging hij weer weg en bleef wel erg lang weg. Na een half uur was ie er weer. Had de dames getrakteerd op heerlijke warme saucijzenbroodjes. De tippe naar het reataurant is inderdaad wel 10 minuten heen en10 minuten terug.

En ik nog steeds geen enkel teken van bijverschijnselen.

Om half vier was alles toegediend en moest ik in ieder geval nog een uur wachten. Om half vijf infuus los en heerlijk naar huis.

Vanmorgen moest ik natuurlijk vroeg terug zijn voor de volgende sessie. 

Eerst prednison, gelijktijdig een anti misselijkheids middel en toen de chemo. Helderrood en je plast het ook helderrood weer uit. 

Thuis wel een heel protocol in de badkamer. Na elk toiletbezoek alles schoonmaken met dettol en handschoenen aan, handen wassen (doen we natuurlijk altijd al) en daarna gelijk desinfecteren met handgel. Dat besef je wel even wat een gif je in je lijf krijgt, maar ja, als je dat niet doet dan ga je dood. Daar moet je dus niet teveel bij stilstaan.

Deze behandeling duurde maar anderhalf uur, dus was weer lekker op tijd thuis.

Zit nu lekker te haken aan de CAL. Nog steeds merk ik helemaal niets, maar dat gaat zeker komen.

Maar elke goede dag is een dag winst.

Ik wil ook proberen niet te snel toe tegeven aan evt. bijverschijnselen, maar je moet wel luisteren naar je lichaam. Dat is me op het hard gedrukt.

Onder de voortreffelijke, liefdevolle zorgen van mijn schat gaat het allemaal lukken, weet ik zeker.

Deze week ga ik proberen ook weer iets aan het quilten te gaan doen. Nog steeds moet Lizzie haar quilt nog afgemaakt worden. Ook de farmers wife ligt er en nog heel veel meer. Ik heb mij gelukkig ook nog nooit verveeld. Zonde van de tijd.

Probeer van de weekweereen blogje te doen.

Fijne dag allemaal en tot de volgende keer />

Daar gaan we weer

Twee maanden geleden bleek een onschuldig bultje bij m'n oor niet zo onschuldig te zijn. Het was een tumor bij de oorspeekselklier en 80% van deze tumoren zijn goedaardig. Dus vol goede moed liet ik het twee weken later weghalen. Weer een week later terug naar de KNO voor controle en uitslag. Ik ging met veel plezier naar deze afspraak, omdat ik behandeld ben door een geweldige KNO-arts. Het is een  jonge vrouw van pakweg 30, 35 jaar. We hebben gewoon een klik met elkaar. Ik zag toen ik in de wachtruimte zat de oncologieverpleegkundige lopen die ons acht jaar geleden bij Wim z'n ziekte heef begeleid. Ik zie haar natuurlijk regelmatig, want KNO/hoofdhals is haar werkgebied.

Vlak voor ik aan de beurt was ging ze bij de KNO naar binnen. Ik werd binnengeroepen en daar zat zij. Zij kwam dus niet even binnenwippen om iets af te geven o.i.d., maar zij zat daar voor ons.

Ik had gelijk door dat het foute boel was. Deed mijn ogen dicht hopende dat ik wakker zou worden, maar helaas werd ik niet wakker. Ze heeft toch gezegd dat 80% goedaardig was? Vanaf dat moment kwamen we weer in diezelfde achtbaan terecht van acht jaar geleden. Om een lang verhaal kort te houden, we zijn naar hhuis gegaan. Hebben een potjezitten janken en toen is Wim de kinderen gaan bellen . Dat vond ik het ergst van alles. Wat overkomt hun nu weer. Bas en Carolien waren natuurlijk heel erg aangeslagen, maar ook heel sterk. Zij geven ons heel veel moed en die kleintjes doen het op hun manier. God, wat hou ik toch veel van al m'n schatten.

Enfin na bloedonderzoeken, beenmergpunctie en Petct-scan, begin ik morgen aan het behandelplan.

Morgen de eerste van drie zware chemokuren. De eerste keer moet ik een nachtje blijven om te kijken  wat voor bijverschijnselen er kunnen ontstaan, zodat de medicatie daar op aangepast kan worden.

Dinsdag naar huis en dan drie weken laer de volgende kuur. De laatste zal 29 december zijn. De kerstdagen komt ik hoogstwaarschijnlijk goed door. Oud en nieuw zal minder zijn, maar dat maakt allemaal niets uit. Ik kan daarna gaan werken aan herstel. Moet eind januari nog wel drie weken bestralingen hebben en dan kan het echte werken beginnen.

De tweede week begin ik al haar te verliezen, dus gaat Carolien volgend week-end mijn haar er al
afhalen. Ik was dit al van plan en de oncologieverpleegkundige raadde dit ook aan. Heb al een aantal leuke hoofddoekjes en mutsjes in huis. Ik heb een kleine hoop dat ik er beter haar voor terugkrijg. Misschien wel krullen of een dikke bos haar. Nu kan ik ook zien hoe grijs ik word en hoe dat staat. Een ding is voor mij wel zeker en dat is dat ik het gewoon weer ga kleuren. Ik heb nou eenmaal nog niets met grijs haar. Wel ijdel blijven Herma!

Straks komen Bas, Miran en onze lieve kleine schat om oma op te vrolijken. Volgende week komt Carolien weer met de kids en zo word ik elk week-end verwend, heerlijk.

Voordat ze arriveren nog even m'n tas inpakken voor morgen.

Allemaal een fijne zondag en tot blogs.

groetjes Herma