chemo-muts

De tweede week van de chemokuur verloopt anders dan de eerste. De eerste week had ik nog energie voor tien en nu nog niet eens voor een halve. En ik maar denken dat ik er wel probleemloos doorheen zou rollen: "Voel me veel te goed".
Nou ja, veel hangen en liggen dus. Nee, niet in bed. Gewoon lekker in m'n luie fauteuil of op de bank. Filmpie kijken, haken en gisteren eindelijk weer aan de farmers wife gewerkt. Ben nog maar bij blok 22, dus nog maar 125 te gaan!!
Zondag kwamen Carolien en de kinderen. Jammer dat onze schoonzoon er vaak niet bij kan zijn, maar ja, als je je eigen restaurant hebt moet je de zondagen ook werken.
Ik was zo blij ze weer te kunnen knuffelen. Voorheen kwamen Kay, Neo en Liz elke 2weken voor een week-end, maar sinds ik ziek ben kan dat niet meer. Ik mis ze zo, maar volgend jaar halen we alle schade in.
Ik had die week twee mutsjes gehaakt voor straks als ik kaal word. Ik wilde ze graag aan Carolien laten zien en ook de drie mutsjes die ik gekocht had.
Ik pakte ze en zei tegen de kinderen:" oma gaat er een opzetten en niet lachen he".
Zette eerst de eerste zelfgemaakte op. Carolien tegen alle verwachtingen in vond deze heel leuk.
Kinderen zeiden niets.
Ik zei tegen Carolien: het valt me op dat de boeffies oma niet eens uitlachen, waarop Neo zei:" Oma waarom zouden we lachen, er valt toch niets te lachen" en Kay daarop: " Nee oma, het is toch helemaal niet leuk wat jij hebt". Lizzie zei met haar duimpje in d'r mond dat ze het heel leuk vond staan. Nou, dan wil je ze wel opvreten. Twee knullen van bijna 10 en hun zusje van bijna 9 die hier zo respectvol mee omgaan, geweldig. Tja, goede opvoeding kan nooit kwaad!
Het werd heel gezellig. Had de dag ervoor heerlijke appeltaart gebakken en andere lekkere dingen in huis gehaald. Na twee uurtjes gingen ze weer richting AP.
We ruimden de rommel op en ik ging even gestrekt. Merkte toen dat ik totaal uitgeput was. Zo'n vreemde gewaarwording. De dag ervoor nog heerlijk lopen rommelen in huis, taart gebakken, lekker gekookt en de andere dag is je energie bijna weg.
A.s. zondag komen Bas, Miranda en kleine Jesse, mits er niemand van hen verkouden is. Ik zit nl. in de tweede week van de kuur en dan is je weerstand heel laag. Dat is mij gisteren door de huisarts ook op m'n hart gedrukt. Ik moest onverwachts bij hem langs. Had al twee dagen last van pijn in de onderbuik met uitstraling naar de onderrug. Gelukkig was er niets ernstigs, waarschijnlijk een gescheurd spiertje. Toen ik belde voor deze afspraak zei hij dat ik niet in de wachtkamer moest plaatsnemen, maar dat hij mij wel uit de auto zou halen. Top hoor.
Ik moet ook absoluut geen mensendrukte opzoeken. Volgende week is dan weer de opbouwende week voordat de tweede kuur begint. Dan gaan we dinsdag naar het tuincentrum om een mooie kerstboom uit te zoeken en gaan hem gelijk optuigen. Verheug mij er nu al op.
Nu eerst maar alles gereed maken voor het week-end. Weer een appeltaart bakken voor m'n andere drie schatten, nou ja vier eigenlijk. Wim is er ook dol op.
Vind het heerlijk om te doen. Heb in de jaren dat we in Engeland woonden m'n liefde voor bakken ontwikkeld. Niet dat ik zo goed ben als Menno van Heel Holland bakt, maar al zeg ik het zelf, mijn baksels zijn alom bekend.
Ik wens al mijn bloglezers een heel gezellig week-end en tot blogs maar weer.

groetjes Herma

Kop is eraf

Gisteren vroeg op pad voor de eerste chemo kuur. Acht uur werd infuus aangelegd en bloed afgenomen. Toen nog even naar de hematoloog om alles nog eens goed door te nemen.

"Nou mevrouw van Ieperen we gaan u vandaag 2 soorten geven, dan blijft u een nachtje en morgen nog vier soorten". Ik zei "dokter dat nachtje blijven, daar zie ik het meest tegenop". "Ja, dat is heel vervelend, maar stel dat u vandaag heel weinig bijwerkingen hebt, dan zou u wat mij betreft aan het einde van de dag wel naar huis mogen". Wim was niet zo blij met deze belofte, want hij was gewoon bang dat ik dan teleurgesteld zou worden, maar ik ging gelijk met een ander gevoel aan de kuur beginnen.

Ik kwam rond half tien op mijn kamer aan. Daar was ook een jonge vrouw met haar partner. Nadat we elkaar hadden begroet ging zij een poosje in de gezellige wintertuinkamer zitten, recht tegenover onze 4 persoonskamer. 

Ik moet er nog bijvertellen dat door de oncologie verpleegkundige aangeraden werd dat Wim de hele dag bij mij zou blijven. Prima, hij deed dat ook met alle liefde.

Nadat de partner van deze vrouw (Sanne, 34 jaar) weer was weggegaan kwam zij op de kamer terug en ging in bed liggen omdat zij het erg koud had. 

Even later kwam er een bed binnengereden met nog een jong vrouw (Petra, 42 jaar).

We kwamen met z'n drieen spoedig tot een gesprek en hebben onze ziekte met elkaar besproken. Zij hadden weer een ander ziekte dan ik. Allebei hadden zij baarmoederhalskanker. Heftige verhalen, maar ook weer heel luchtig.

Al die tijd zat Wim daar ook bij.

Ik werd aan het infuus gesloten, eerst de prednison en latere de retructiemab (beetje moeilijk uit te leggen wat dat is, maar je word daar meestal erg suf en slaperig van. Ik moest dus in bed.

Wat een gedoe.

Ondertussen waren we nog steeds aan het kletsen en ik maar wachten tot ik moe zou worden. Niet dus.

En wij maar kletsen en lachen. Ik heb al een schaterende lach, maar deze dames overstemden zelfs mij.

En Wim daar maar zitten, proberen de krant te lezen, een boek te lezen en met z'n tablet spelen die het in het ziekenhuis niet deed. Was wel met wifi verbonden, maar hij kon er niets mee.

Nou is het leuke hiervan dat hij zweert bij zijn samsung tablet en mijn i-pad altijd zit af te kraken. Nou mijn Apple heeft Samsung gisteren verslagen. Ik kon alles met de mijne, haha.

Wim kon zich door dat getater van ons geen seconde concentreren. De gesprekken werden ook steeds persoonlijker, echte vrouwenpraat.

Wim stond op en zei dat ie even een straatje om ging. Genoeg te wandelen in het ziekenhuis.

Komt een half uur later terug in de hoop dat er misschien wat dames vermoeidheidverschijnselen zouden krijgen. Nou weer niet dus.

Even later ging hij weer weg en bleef wel erg lang weg. Na een half uur was ie er weer. Had de dames getrakteerd op heerlijke warme saucijzenbroodjes. De tippe naar het reataurant is inderdaad wel 10 minuten heen en10 minuten terug.

En ik nog steeds geen enkel teken van bijverschijnselen.

Om half vier was alles toegediend en moest ik in ieder geval nog een uur wachten. Om half vijf infuus los en heerlijk naar huis.

Vanmorgen moest ik natuurlijk vroeg terug zijn voor de volgende sessie. 

Eerst prednison, gelijktijdig een anti misselijkheids middel en toen de chemo. Helderrood en je plast het ook helderrood weer uit. 

Thuis wel een heel protocol in de badkamer. Na elk toiletbezoek alles schoonmaken met dettol en handschoenen aan, handen wassen (doen we natuurlijk altijd al) en daarna gelijk desinfecteren met handgel. Dat besef je wel even wat een gif je in je lijf krijgt, maar ja, als je dat niet doet dan ga je dood. Daar moet je dus niet teveel bij stilstaan.

Deze behandeling duurde maar anderhalf uur, dus was weer lekker op tijd thuis.

Zit nu lekker te haken aan de CAL. Nog steeds merk ik helemaal niets, maar dat gaat zeker komen.

Maar elke goede dag is een dag winst.

Ik wil ook proberen niet te snel toe tegeven aan evt. bijverschijnselen, maar je moet wel luisteren naar je lichaam. Dat is me op het hard gedrukt.

Onder de voortreffelijke, liefdevolle zorgen van mijn schat gaat het allemaal lukken, weet ik zeker.

Deze week ga ik proberen ook weer iets aan het quilten te gaan doen. Nog steeds moet Lizzie haar quilt nog afgemaakt worden. Ook de farmers wife ligt er en nog heel veel meer. Ik heb mij gelukkig ook nog nooit verveeld. Zonde van de tijd.

Probeer van de weekweereen blogje te doen.

Fijne dag allemaal en tot de volgende keer />

Daar gaan we weer

Twee maanden geleden bleek een onschuldig bultje bij m'n oor niet zo onschuldig te zijn. Het was een tumor bij de oorspeekselklier en 80% van deze tumoren zijn goedaardig. Dus vol goede moed liet ik het twee weken later weghalen. Weer een week later terug naar de KNO voor controle en uitslag. Ik ging met veel plezier naar deze afspraak, omdat ik behandeld ben door een geweldige KNO-arts. Het is een  jonge vrouw van pakweg 30, 35 jaar. We hebben gewoon een klik met elkaar. Ik zag toen ik in de wachtruimte zat de oncologieverpleegkundige lopen die ons acht jaar geleden bij Wim z'n ziekte heef begeleid. Ik zie haar natuurlijk regelmatig, want KNO/hoofdhals is haar werkgebied.

Vlak voor ik aan de beurt was ging ze bij de KNO naar binnen. Ik werd binnengeroepen en daar zat zij. Zij kwam dus niet even binnenwippen om iets af te geven o.i.d., maar zij zat daar voor ons.

Ik had gelijk door dat het foute boel was. Deed mijn ogen dicht hopende dat ik wakker zou worden, maar helaas werd ik niet wakker. Ze heeft toch gezegd dat 80% goedaardig was? Vanaf dat moment kwamen we weer in diezelfde achtbaan terecht van acht jaar geleden. Om een lang verhaal kort te houden, we zijn naar hhuis gegaan. Hebben een potjezitten janken en toen is Wim de kinderen gaan bellen . Dat vond ik het ergst van alles. Wat overkomt hun nu weer. Bas en Carolien waren natuurlijk heel erg aangeslagen, maar ook heel sterk. Zij geven ons heel veel moed en die kleintjes doen het op hun manier. God, wat hou ik toch veel van al m'n schatten.

Enfin na bloedonderzoeken, beenmergpunctie en Petct-scan, begin ik morgen aan het behandelplan.

Morgen de eerste van drie zware chemokuren. De eerste keer moet ik een nachtje blijven om te kijken  wat voor bijverschijnselen er kunnen ontstaan, zodat de medicatie daar op aangepast kan worden.

Dinsdag naar huis en dan drie weken laer de volgende kuur. De laatste zal 29 december zijn. De kerstdagen komt ik hoogstwaarschijnlijk goed door. Oud en nieuw zal minder zijn, maar dat maakt allemaal niets uit. Ik kan daarna gaan werken aan herstel. Moet eind januari nog wel drie weken bestralingen hebben en dan kan het echte werken beginnen.

De tweede week begin ik al haar te verliezen, dus gaat Carolien volgend week-end mijn haar er al
afhalen. Ik was dit al van plan en de oncologieverpleegkundige raadde dit ook aan. Heb al een aantal leuke hoofddoekjes en mutsjes in huis. Ik heb een kleine hoop dat ik er beter haar voor terugkrijg. Misschien wel krullen of een dikke bos haar. Nu kan ik ook zien hoe grijs ik word en hoe dat staat. Een ding is voor mij wel zeker en dat is dat ik het gewoon weer ga kleuren. Ik heb nou eenmaal nog niets met grijs haar. Wel ijdel blijven Herma!

Straks komen Bas, Miran en onze lieve kleine schat om oma op te vrolijken. Volgende week komt Carolien weer met de kids en zo word ik elk week-end verwend, heerlijk.

Voordat ze arriveren nog even m'n tas inpakken voor morgen.

Allemaal een fijne zondag en tot blogs.

groetjes Herma