Kop is eraf

Gisteren vroeg op pad voor de eerste chemo kuur. Acht uur werd infuus aangelegd en bloed afgenomen. Toen nog even naar de hematoloog om alles nog eens goed door te nemen.

"Nou mevrouw van Ieperen we gaan u vandaag 2 soorten geven, dan blijft u een nachtje en morgen nog vier soorten". Ik zei "dokter dat nachtje blijven, daar zie ik het meest tegenop". "Ja, dat is heel vervelend, maar stel dat u vandaag heel weinig bijwerkingen hebt, dan zou u wat mij betreft aan het einde van de dag wel naar huis mogen". Wim was niet zo blij met deze belofte, want hij was gewoon bang dat ik dan teleurgesteld zou worden, maar ik ging gelijk met een ander gevoel aan de kuur beginnen.

Ik kwam rond half tien op mijn kamer aan. Daar was ook een jonge vrouw met haar partner. Nadat we elkaar hadden begroet ging zij een poosje in de gezellige wintertuinkamer zitten, recht tegenover onze 4 persoonskamer. 

Ik moet er nog bijvertellen dat door de oncologie verpleegkundige aangeraden werd dat Wim de hele dag bij mij zou blijven. Prima, hij deed dat ook met alle liefde.

Nadat de partner van deze vrouw (Sanne, 34 jaar) weer was weggegaan kwam zij op de kamer terug en ging in bed liggen omdat zij het erg koud had. 

Even later kwam er een bed binnengereden met nog een jong vrouw (Petra, 42 jaar).

We kwamen met z'n drieen spoedig tot een gesprek en hebben onze ziekte met elkaar besproken. Zij hadden weer een ander ziekte dan ik. Allebei hadden zij baarmoederhalskanker. Heftige verhalen, maar ook weer heel luchtig.

Al die tijd zat Wim daar ook bij.

Ik werd aan het infuus gesloten, eerst de prednison en latere de retructiemab (beetje moeilijk uit te leggen wat dat is, maar je word daar meestal erg suf en slaperig van. Ik moest dus in bed.

Wat een gedoe.

Ondertussen waren we nog steeds aan het kletsen en ik maar wachten tot ik moe zou worden. Niet dus.

En wij maar kletsen en lachen. Ik heb al een schaterende lach, maar deze dames overstemden zelfs mij.

En Wim daar maar zitten, proberen de krant te lezen, een boek te lezen en met z'n tablet spelen die het in het ziekenhuis niet deed. Was wel met wifi verbonden, maar hij kon er niets mee.

Nou is het leuke hiervan dat hij zweert bij zijn samsung tablet en mijn i-pad altijd zit af te kraken. Nou mijn Apple heeft Samsung gisteren verslagen. Ik kon alles met de mijne, haha.

Wim kon zich door dat getater van ons geen seconde concentreren. De gesprekken werden ook steeds persoonlijker, echte vrouwenpraat.

Wim stond op en zei dat ie even een straatje om ging. Genoeg te wandelen in het ziekenhuis.

Komt een half uur later terug in de hoop dat er misschien wat dames vermoeidheidverschijnselen zouden krijgen. Nou weer niet dus.

Even later ging hij weer weg en bleef wel erg lang weg. Na een half uur was ie er weer. Had de dames getrakteerd op heerlijke warme saucijzenbroodjes. De tippe naar het reataurant is inderdaad wel 10 minuten heen en10 minuten terug.

En ik nog steeds geen enkel teken van bijverschijnselen.

Om half vier was alles toegediend en moest ik in ieder geval nog een uur wachten. Om half vijf infuus los en heerlijk naar huis.

Vanmorgen moest ik natuurlijk vroeg terug zijn voor de volgende sessie. 

Eerst prednison, gelijktijdig een anti misselijkheids middel en toen de chemo. Helderrood en je plast het ook helderrood weer uit. 

Thuis wel een heel protocol in de badkamer. Na elk toiletbezoek alles schoonmaken met dettol en handschoenen aan, handen wassen (doen we natuurlijk altijd al) en daarna gelijk desinfecteren met handgel. Dat besef je wel even wat een gif je in je lijf krijgt, maar ja, als je dat niet doet dan ga je dood. Daar moet je dus niet teveel bij stilstaan.

Deze behandeling duurde maar anderhalf uur, dus was weer lekker op tijd thuis.

Zit nu lekker te haken aan de CAL. Nog steeds merk ik helemaal niets, maar dat gaat zeker komen.

Maar elke goede dag is een dag winst.

Ik wil ook proberen niet te snel toe tegeven aan evt. bijverschijnselen, maar je moet wel luisteren naar je lichaam. Dat is me op het hard gedrukt.

Onder de voortreffelijke, liefdevolle zorgen van mijn schat gaat het allemaal lukken, weet ik zeker.

Deze week ga ik proberen ook weer iets aan het quilten te gaan doen. Nog steeds moet Lizzie haar quilt nog afgemaakt worden. Ook de farmers wife ligt er en nog heel veel meer. Ik heb mij gelukkig ook nog nooit verveeld. Zonde van de tijd.

Probeer van de weekweereen blogje te doen.

Fijne dag allemaal en tot de volgende keer />