Allemaal emoties

Ben deze week de derde week van de chemo ingegaan. De zgn. opbouwende week. Dat is dus inderdaad zo. Voel weer wat meer energie. Eerst zijn afgelopen zondag Bas, Miran en onze kleine schat geweest. Wat een feest toch elke keer weer. Eerst moet Jesse altijd even wennen aan de hondjes. Vooral Max met z'n schelle kefstem. En keffen doet ie wel heeeel erg veel. Beestje vindt het zo gezellig als er mensen langskomen en dat laat ie dan duidelijk horen. Ik druk dan gewoon even m'n oren dicht, maar dat leren we Jesse nog wel. Het wennen duurt ook maar altijd heel even. Oma had weer heerlijke appelmoes gemaakt vam de laatste appels uit de tuin. Gelijk maar een aantal potten gemaakt, wan alle vier de kleinkids vinden het heerlijk. Nog wat appels achtergehouden voor nog één appeltaart. Dit week-end komt natuurlijk Carolien weer met de kids en de kids vinden de appeltaart van oma heerlijk. Ik vroeg vorige week welk cijfer oma krijgt voor de appeltaart en Kay zei een 8. Ik zei een 8 maar? Ja oma, hij is heel lekker, maar kan altijd nog lekkerder. Okay, dat wordt morgen dus nog meer m'n best doen.

Maandag, de eerste dag van de opbouwende week was ik niet meer te houden. Wilde zo graag er even tussenuit. Zo gezegd, zo gedaan. We zetten elk jaar vóór Sinterklaas al de kerstboom neer, dus op naar het tuincentrum. Maar ja, dan wordt het niet alleen een boom uitzoeken natuurlijk. Je ziet dan weer allerlei mooie leuke spulletjes om de sfeer nog meer te verhogen. Enfin, daarna nog even langs Blokker en naar huis, de boom optuigen. Wim had 's-morgens alle kerstspullen van zolder gehaald en klaargezet, dus we konden gelijk aan de slag. Ik had de lampjes er gelukkig in één keer goed in en als die er éénmaal inzitten gaat het als een speer. 

Wat is het toch weer genieten met al die lichtjes en natuurlijk veel kaarsen aan. De donkere dagen voor Kerst, voor ons de mooiste maand van het jaar.

Dinsdag toen ik opstond dacht ik dit gaat weer een goede dag worden. Barst van de energie. Gauw douchen, ontbijten en ramen lappen aan de binnenkant, want de afgelopen paar weken zijn er al heel wat kaarsen gebrand en dat zie ik dan aan de ramen. Met het voortreffelijke HARA-raamsysteem heb je de ramen in 10 minuten gelapt, maar wat was ik moe. Begon daarna gelijk te janken, zomaar uit het niets. Nou is janken voor mij niets bijzonders want ik ben een echte jankert, maar dit had ik gewoon niet onder controle. En waarom? Niet omdat ik bang ben dat genezing uitblijft, want daar heb ik het volste vertrouwen in, maar het is wel angst om alles. Bang dat er komend jaar wéér wat op ons bordje komt, want dat is nu al acht jaar bijna elk jaar prijs. 

Enfin, na de begripvolle en troostende woorden van mijn schat, kon ik er weer tegen. Alleen dat janken kwam steeds maar weer terug. Nou ja, het hoort bij de chemo zeggen ze.

Ook heb ik gisteren zelf m'n haar eraf gehaald. In twee dagen tijd ging het heel erg snel. Stond gistermorgen onder de douche, waste m'n haar en toen had ik plotseling meer haren in m'n handen dan op m'n hoofd. Wist gelijk wat me te doen stond. Na het ontbijt heb ik m'n kapperskoffer gepakt, tondeuse gepakt en gaan met die banaan. Wel met een hulpstandje, zodat er nog een drie miliketer opzit. Daar werd ik helemaal niet emotioneel van. Het zien van al die haren die ik steeds in m'n handen had, daar werd ik verdrietig van. Ben blij dat ik het gedaan heb, nu is het klaar.

Vannacht met een mutsje op geslapen, want het is toch wel erg koud hoor zo'n kaal koppie.

Ook heb ik van de week weer een hoop kaartjes, telefoontjes, mailtjes en zelfs cadeautjes van lieve mensen om mij heen gekregen. Zo lief allemaal.

Er zijn natuurlijk ook mensen met wie je dacht iets te hebben die het volledig laten afweten, dat stelt mij in elk geval heel erg teleur. Je kunt het nog zo druk hebben, maar een mailtje sturen of een pb-tje via facebook kost toch geen moeite, jammer.

We hebben dit acht jaar geleden toen Wim ernstig ziek werd ook meegemaakt. Je leert dan weer wie je echte vrienden zijn.

Gelukkig heb ik genoeg lieve mensen en vrienden om mij heen die er altijd voor ons zullen zijn.

Vandaag moet er nog een hoop gehaakt worden want morgen wordt de laatste week van de Scheepjes CAL gelanceerd en ik moet nog vier blokken van deze week doen. Als ie straks klaar is heb ik nog zo'n prachtexemplaar van een deken en dan te bedenken dat in januari weer een CAL wordt gelanceerd door Tertia waar ik ook weer aan mee ga doen. Ik denk eigenlijk wel dat ik verslaafd ben, maar ach.....

Nu een beetje opschieten anders komt er niets meer van. Ik ga weer een heerlijk week-end tegemoet met m'n andere schatten uit AP en dan ben ik er maandag weer klaar voor: CHEMO KOM MAAR OP!

P.S. Omdat ik blog op mijn I-pad lukt het mij niet

om foto's te plaatsen. Als iemand een tip heeft graag. Lieve groetjes Herma