Wat zeg je?

Voordat ik aan de laatste chemokuur begon moest ik eerst nog naar de internist/hematoloog en kwam o.a. ook mijn plotselinge doofheid ter sprake. Hij zei dat hij een spoedafspraak met de KNO voor mij zou maken.
Ik zei nog: Nou dat hoeft niet hoor want ik heb toch al een afspraak met haar op 29 januari, waarop hij zei dat dat veel te lang duurde en hij wilde mij daar binnen een week hebben.

Zo gezegd, zo gedaan. Afspraak gemaakt.

Echter, de week van de afspraak was ik zo verschrikkelijk moe. Ik zag niet eens kans om naar m'n auto te lopen, laat staan de rit naar en de wandeling in het ziekenhuis. En in een rolstoel gaan zitten daar begin ik niet aan. Inmiddels heb ik dat principe ook bijgesteld. Nu laat ik mij zelfs verplaatsen door het golfkarretje.

Enfin, afspraak afgezegd en maar gewoon, eigenwijs als ik ben, gewacht op de afspraak op de 29e januari.

Gisteren dus naar haar toe. Ik dacht daar gaan gewoon weer een paar buisjes is. Heb ik voor de operatie aan de neuspoliepen ook al diverse keren gehad en dat ging daarna prima.

Nou, zei ze, eerst maar eens een uitgebreide hoor-en spraaktest doen.

Dat was inderdaad een heel uitgebreide. Heel andere test dan al die keren daarvoor.

Na de test weer naar de KNO en daar kreeg ik van haar te horen dat mijn gehoor slecht is geworden door de gehoorzenuw die onherstelbaar beschadigd is door de chemo. Dat worden dus twee gehoorapparaten.

Slik.

Nog een slik.

Nou Herma, niet zeuren, je leeft nog.

Op dit moment heb ik mij erbij neergelegd. Tegenwoordig zie je die dingen helemaal niet meer zitten.

Hoef ik ook niet meer honderd keer per dag te vragen: wat zeg je? Nu heb ik echt een excuus om mijn haar straks wat langer ta laten groeien. Dat wilde ik altijd al, maar kon het geduld nooit opbrengen. Een leuk bob-kapsel. Kort in de nek en opzij langer. 

Heel klassiek, maar zo mooi.

En dan die mooie weelderige krullen langs mijn gezicht, kan niet wachten.

Straks naar het RIF voor de vijfde bestraling en dan zit éénderde van de sessie erop. Daarna m'n nieuwe bril ophalen. Sterkere glazen, dus nog meer lezen.

Eigenlijk ben ik wel een hele dure vrouw. Wat moet Wim toch eigenlijk zuinig op mij zijn. Dat is ie ook, gelukkig. Twee kunsttanden, binnenkort een kunstknie, een bril, twee gehoorapparaten en wie weet wat er nog allemaal in het verschiet ligt.

Allemaal een fijn week-end en groetjes Herma