Zo, dat hebben we weer gehad. Alle "feestelijkheden" gelukkig achter de rug. We zijn helemaal klaar voor een nieuw en hopelijk beter jaar.
De Kerstdagen hebben we sober gehouden. Het week-end ervoor zijn Bas en Carolien met hun gezinnen geweest en hebben onze wens om de kerst met z'n tweeën te blijven gerespecteerd. Maar het was heerlijk om ze dat week-end weer om ons heen te hebben.
Zo rolden wij de dagen wel door en maakten we ons weer op voor hopelijk de laatste chemo-kuur op 29 december. Dit keer had ik gelukkig een heel vroege afspraak.
08.15 infuus prikken, bloedprikken en om 09.30 afspraak met internist/hematoloog. Ondanks dat de witte bloedplaatjes nog niet voldoende hersteld waren mocht de kuur gelukkig doorgaan.
Om 10.00 lag ik aan het infuus. Krantje, tablet en m'n haakwerk onder handbereik.
Het was volle bak op de 4-persoons kamer. Al na twee uur gingen twee patienten weer huiswaarts, maar de bedden werden verschoond en lagen er bijna gelijk weer twee nieuwe patienten. Genoeg reuring dus.
Ik raak meestal wel gauw aan de praat met deze of gene en wat een triestheid allemaal. Een vrouw jonger dan ik met darmkanker, een jonge man met acute leukemie. Maar ja, je weet dat je dat tegenkomt op een afdeling oncologie.
De dag was eigenlijk zo om. Met al dat kletsen gaat de tijd erg snel en voor ik het wist was het vier uur en was Wim er alweer. Ik was nog niet helemaal klaar, maar om half vijf kon het infuus eruit en linea recta heerlijk naar huis waar ik eerst in een heerlijke oliebol ging zitten happen.
Dinsdag gauw naar de winkels voor de laatste boodschappen.Na dinsdag kom ik voorlopig niet meer in winkels e.d. omdat de weerstand weer als een pijl omlaag gaat deze week. Virussen kun je natuurlijk nooit uitsluiten, maar je moet ze ook niet gaan opzoeken.
Oudejaarsavond hebben we hetzelfde gedaan als met Kerst. Gewoon samen en om 23.55 een bubbel opengetrokken en gewacht tot het vuurwerk over was en gingen om 01.15 naar bed. We wachten bewust altijd tot het vuurwerk klaar is i.v.m. onze veestapel.
Gisteren niet naar de verjaardag van Carolien, helaas. Volgend jaar nieuwe kansen.
Als deze "klets" achter de rug is ben ik zo benieuwd wanneer m'n haar weer begint te groeien. Daar heb ik de meeste moeite mee. Elke ochtend en avond dat kale koppie zien vind ik toch wel wat.
Tja, m'n haar loopt eigenlijk als een rode draad door m'n leven. Daar ben ik van jongs af aan altijd al mee bezig geweest. Niet dat ik nou zo'n prachtige bos had, maar ik zorgde er altijd wel voor dat het goed zat en dat mis ik nu zo. Elk seizoen weer een ander kleurtje. 's-Winters wat donkerder met highlights en zomers lekker blond.
Ja, geduld is een schone zaak, maar daar heb ik altijd een chronisch tekort aan. Ik bedoel dus aan geduld.
Maar Herma, niet zeuren. Je hebt een hoop ellende bij andere kankerpatiënten gezien en jij komt er nog redelijk genadig vanaf. Dat hou ik mij dagelijks voor en dat is ook zo.
Ik ga er in ieder geval voor knokken, samen met mijn lieve schat en onze schatten in AP, dat we deze slag gaan winnen en gauw kunnen gaan vergeten. Binnenkort nog even het traject van bestralingen en dan met volle teugen er tegenaan.
Ik wens al mijn bloglezers nog een heel mooi en goed 2015 toe en voor nu een heel gezellig week-end.
Groetjes Herma
Geen opmerkingen:
Een reactie posten