maandag 12 januari 2015

Licht aan het eind van de tunnel

De eerste week van de derde en laatste kuur kwam ik weer goed door. Maar toen de tweede week.....
Wat heb ik mij ziek gevoeld. Van de ene op de andere dag kon ik helemaal niets meer.
Stond ik in de badkamer om een sjaaltje om mijn hoofd te knopen, kreeg ik m'n armen niet meer omhoog.
Ben gewend om zowel 's-morgens als 's-avonds te douchen, maar dat kon ik 's-avonds wel schudden. Kon dan echt niet meer op mijn benen staan en zo duizelig. Dat komt omdat er op dat moment een tekort is aan rode bloedlichaampjes. In de volksmond bloedarmoede genoemd.
Tot nu toe heb ik ook zoveel mogelijk mensen op een afstand gehouden. Geen bezoek ontvangen en zelf ook de deur niet uit. Het zekere voor het onzekere nemen. Ik ben natuurlijk erg vatbaar en dat heeft dan weer te maken met de witte bloedplaatjes die zich nog moeten herstellen. Witte bloedlichaampjes kunnen nl. evt. virussen te lijf gaan en als die nog niet zijn hersteld, loop je risico en voor je het weet lig je een aantal dagen aan het infuus. Nou voorlopig voor mij liever geen ziekenhuizen meer.
Omdat ik vorige week eigenlijk alleen maar horizontaal heb doorgebracht, heeft mijn schat mij blij gemaakt met een e-reader. Hij zag mij zo klooien met m'n tablet, waar ik eigenlijk altijd mijn boeken op las, dat ie zondagavond gauw nog even bij de webshop van de Mediamarkt een schitterende  e-reader heeft besteld en de volgende dag om half elf werd het pakketje afgeleverd.
En wat ben ik er blij mee. Lees het ene boek na het andere. Wat een uitvinding.

Enfin, ik kan zeggen dat het sinds gisteren een klein beetje beter gaat. Heb zelfs even met onze jongste dondersteen kunnen spelen. Bas, Miran en kleine Jesse waren er, vandaar.
En helemaal blij ben ik omdat ik vanmorgen, zonder dat ik tussendoor moest rusten, de badkamer even een goede beurt heb gegeven.
Als ik zo terugkijk gaat het allemaal precies volgens het boekje: eerste week geen problemen (prednison), tweede week slecht en de derde week gaat het elke dag weer een stukje beter.

Vanaf morgen maar weer proberen mij voorzichtig onder de mensen te gaan begeven. Eerst onze kleine Meike naar de trimster brengen en gelijk wat boodschappen doen. Vrijdag ga ik mijzelf verwennen met een nieuwe bril. Ik heb gelukkig geen opgezet gezicht gekregen van de prednison, dus kan ik met een gerust hart monturen gaan passen. Heb er zin in. Volgende week voor een intake naar de radioloog en dan hoor ik wel wanneer de bestralingen gaan beginnen. Het is allemaal nog niet klaar, maar het ergste is achter de rug en ik kan weer een beetje vooruit kijken. Voor nu allemaal een gezellige avond. groetjes Herma

1 opmerking:

  1. leuke blog om te lezen! en zeker om weer terug te bezoeken ♥

    BeantwoordenVerwijderen